අද දවස වන විට සෑම තැනම පාහේ විදුලි ආලෝකයෙන් ආලෝකමත් වී තිබීමත්, ලඟින් ලඟින් නිවාස පිහිටීමත් නිසා පාළු ස්ථාන අවම වීමක් දක්නට ලැබුණ ද එදා වනාන්තර ආශ්‍රිත ගම්මානවල ජීවත් වූ ජනයාට තම දෛනික ජීවිතයේදී දර කඩන්නට වනාන්තරයට යාම, හේනේ පැලේ පැල් රකින්නට යාම වැනි තනිවන පාළුව දැනෙන නොයෙකුත් අවස්ථාවන් වලදී මේ අමනුස්ස බියට මුහුණ දෙන්නට සිදු වූ අවස්ථා ඕනෑතරම් පැවති බව ජනවහරේ එයි. නාගරිකයින් මෙය විහිළුවක්ව බැහැර කළ ද, මෙවන් ස්ථානවල ජීවත් වන ගැමියන් අද ද මේ පිළිබඳව විශ්වාස කරති. අඳුරේ අවේලාවේ පාළු ස්ථානවලින් තනිව ගමන් ගන්නා ඔවුන්ට කුමන මොහොතක මෝහිණී මුණගැසේ දෝයි බියක් අද ද පවතී.