සුදු පැහැ වත රතුව තැනින් තැන වූයේ සීරීම්ය කැළල්ය. සංයුල මොහොතක් නිහඬ නිසොල්මන්ව බලා සිට ඒ දෙවුරහිස්වලින් අල්ලා යුවතියගේ දෑස් වලට එබුනේය. රළු පිරිමි ස්පරශයක් ආගන්තුක වූ යුවතිය වෙව්ලායනු ඔහුට හොඳින්ම දැනින. “මොකුත් පේන්නනම් නෑ. ඇස් දෙක කොහේ හරි වැදුනද…’’ “නෑ…’’ “එහෙනම් පේන්නේ නෑ කිව්වේ…’’ “මගේ ඇස් පේන්නේ නෑ…’’ “ඒක තමයි අහන්නේ…’’ විසිර තිබූ සිතුවිලි තවමත් එක්තැන්ව තිබුනේ නැත. මරණය පෙනී පෙනී ජීවිතය බේරාගත් යුවතියක අත් විඳින සිතුවිලි සියල්ල ඈ මේ මොහොතේ අත්විඳිමින් උන්නාය. එනිසාම තරුණයා ඇසූ ප්‍රශ්නයත් ඔහු තමා පිළිබඳව කිසිවක්ම නොදන්නා බවත් ඇයට සිහි වූයේ මදක් ප්‍රමාදවය. “මගේ… මගේ… ඇස් දෙක කවදාවත් පෙනුනේ නෑ… අයි…යේ…’’ උමාගේ මුවින් පිටවූ ඒ හඬ බාල වී තිබුනේ තමා පිළිබඳවම උපන් ආත්මානුකම්පාවටය.