ඉකුත් රාත්‍රියෙහි ගන අඳුර මේ නීරස හා මූසල දසුන් ඇගේ නෙතින් සඟවා ලූ කඩතිරයක් විය. අඳුර පමණක් නොව ජීවිතාශාව සහ අධික භීතිය පාළු ගෙපැලේ අප්‍රසන්න දුගඳින් ඇගේ නැහැ පුඩු නොහකුළුවන්නට වගබලාගත්තේය. වෙහෙසින් සයින් හා පිපාසයෙන් පීඩිතව හුන් කෙල්ල කළුවරේ අත පත ගා සොයාගත් ඇඳකබලේ වැතිරී නින්දට වැටුණා ය. හරි හැටි මුහුණ කට දැක බලා ගන්නවත් ඉඩක් නොවූයෙන් කවරාකාරයේ හැඩරුවක් උසුලන්නේදැයි නොදන්නා තැනැත්තෙක් සමීපයෙහි පසුවන බවක් ඇගේ නිදිබර දෑසත් විඩාපත් සිතත් කයත් මුළුමනින්ම නොතකා හැරියේය. “ගැබ කලලය දරන්නට බල කළා වූ දණ්ඩන කඳවුරක ඇයට ඇයම වන්නට ඉඩ හසර නොදෙන වග යළි යළිත් සපථ කරන කල කෘර යක්ෂණියක මිසක ගැහැනියක වී කුමකට…?’’