දිලීප සිහසුන්ව තම දෑතේ උන් සොඳුරුයුවතිය දෙස බැලුවේය. තව මොහොතකින් සිහි ලදවිට-ඇගේ ආත්තම්මා මරා දමා තමාත් සගයින් දෙන්නාත් ඇයව කැලයට පැහැරගෙනා බව-ඇය දැනගත් විට-කිසිදාක තමාට සමාව නොදෙනු ඇත. “අපි ඇයි මෙයාව අරන් ආවෙ..? අපි මේ ළමයව ගෙදර යවමු.” දිලීප අනෙක් දෙදෙනාට කීවේය. සැලැස්මේ තිබුණේ ගෙය කොල්ලකෑම පමණය. කිසිවෙකු මරා දැමීමවත්, පැහැරගැනීමවත් සැලැස්මේ නොවිණ. දැන් ඒ දෙකම සිදුව තිබේ. “ගෙදර යවමු…? හොඳ සිහියෙන්ද කතා කරන්නෙ එයා ගෙදර යැව්වොත් අපි කටමුලට අහුවෙනවා…” චින්තක කෝපයෙන් කෑගෑවේය. අනෙකාත් ඔහුව අනුමත කරන බව පෙනිණ. ඉතිං අසරණියට මේ මහා වනය තුළ අත්විය හැකි ඉරණම ගැන හිතන්නට දිලීප බය වුවේය.