”ආදරේ කියන්නෙ ලොකු පරිත්‍යාගයක් සර්….”
”ඒ පරිත්‍යාගය මහ දුකක් කාංචනා….”
”මං කවදාවත් මොනම හේතුවක් නිසාවත් දාල යන්නෑ …ආපහු….”
”ආදරේ වෙනුවෙන් කරන පරිත්‍යාග මහ මෝඩකමක් කාංචනා….එදා
ඔයා මං එක්ක යන්න ආව නම් අද අපි කොහේ හරි සතුටින්
ඉන්නවා..ජූඩිගේ වයසේ දරුවෝ තුන්හතර දෙනෙකුත් එක්ක….ඔයා
මැරෙන්නෙත් නෑ..අර අම්මා තනි වෙන්නෙත් නෑ.. මං කාලකන්ණි
දුකක් විදින්නෙත් නෑ….අපේ ජීවිත අපරාදේ….”
“එහෙම ගියා නම් මේ තරම් සැප සම්පත් පිරිච්ච ජීවිතයක් ඔයාට
ලැබෙන්නෑ… ඔයා අපිත් එක්කම වැටිලා දුක් විදියි….”
“මොන දුක වින්දත් අපි එකටනේ …මං එඩ්නට හැම යුතුකමක්ම
වගකීමක්ම කළා… දුටත් එහෙමයි…. නමුත් මං පතපු ජීවිතේ මට
ලැබුනෙනෑ…දෙමව්පියො මොනතරම් ආර්මාර්ථකාමී උනාද ?”
