”මොකද මේ කළුවරේ තනියම කරන්නේ ?”
“තරු බලනවා”
“හ්ම්”
“කෝ…?”
”කණ්ණාඩියක් ඉස්සරහට ගිහින් බලන්න”
“මොකද්ද ?”
“තරුවක් ”
“මුහුදෙහි හඩ පරයමින් නැගෙන කිංකිණි සිනහවෙන් දෑස් මුදවා ගැනීමට මට අසීරු විය.තරු අහසේ නෙමෙයි.අර මුහුද දිහා බැලුවත් පේනනේ.”
මුහුදේ තියෙන්නේ තරු එළිය විතරයිනෙ රෙහාන්..තරුවක් ලස්සන අහසේ තියෙද්දී ඔයාට මාව පේන්නෙත් ඒ වගේද…?”
“මට විතරක් එහෙම නොපෙනෙන්න හේතුවක් නෑනේ. ඔයත් ඈත අහසේ ලස්සනට පායලා තියන තරුවක් තමයි.
“මමත් මනුස්සයෙක් ශවින්දි..”
”මේ රටේ සාමාන්‍ය මිනිස්සුන්ට එහෙම පේන්නෙ නෑ රොහාන්” පිළිතුරක් නොනැගුණු මුවින් සුසුමක් පිටවන තැන මෙතෙක් ඈත ක්ෂිතිජය වෙතට යොමු වී තිබූ නෙත් මා දෙසට හැරවුණි.මම ඒ නෙත් තුළම ගිලීම ගිලී කිමිදෙමින් එහි ඇති හැඟිම අවබෝධ කරගන්නට උත්සහ කළෙමි.
