දිලක්ෂ වෛදයවරයාට ස්තුති කළේය. වෛදයවරයා සිනහවක් නගාගෙන හිස සලා දැන් නූර්යට හොදටම හොදයි කීවේය.ඉතින් හරිහැටි සුවයක් නොලබාම මම ආපසු නිවසට ආවේ එහෙමය.අප්සරා අප එද්දී නිවසෙහි නොසිටියාය. බොහෝ දිනක් මා වෙනුවෙන් ඈ සරසවිය මගහැර ගත්තාය. මම සදැල්ලට වී බොහෝ වේලාවක් ඇසිපිය නොහෙලා බලා උන්නෙමි. එහෙත් අශින්තගේ ඡායාවකුදු මට නොපෙනිණ. දනිමි.ඔහු යළි කිසිදාක මගේ දෑස් මානයට නොඑනු ඇත. හෙමින් හෙමින් ආයෙමත් මම කාමරයට ඇතුළු වීම්. මේ වේදනාව දැන් ඉතිං නිමාවිය යුතුය.